Drrr!! Shizaya "Za swoje czyny trzeba ponosić konsekwencje" Rozdział 4

Pierwsze o czym chcę wspomnieć, to przeprosiny. No, więc gomen nasai za to, że wstawiam rozdziały tak...niesystematycznie i jakoś tak...rzadko, ale ja nie wiem co jest z tymi nauczycielami. -.- Miesiąc temu był początek roku szkolnego, a ja codziennie mam jakieś kartkówki. ;-;

POMOCY~!!

No, ale pewnie nie obchodzą was moje problemy życiowe, więc przejdźmy dalej.

Drugie o czym chcę wspomnieć, to to, że przepraszam, za wszystko co się wam nie spodoba.

A trzecie o czym chcę wspomnieć, to po prostu już nie przynudzam.

Zapraszam~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział 4

Shizuo:

"Brawo Shizuo! Tak się wpakować! Chyba tylko ty tak potrafisz!" - miałem ochotę, dać sobie mentalnie w pysk. Może choć trochę by mnie to otrzeźwiło i zacząłbym myśleć. 

Gdyby pchła zobaczyła, jak się wpakowałem, miałaby kolejny powód, żeby robić sobie ze mnie żarty. Ale w sumie, nie mógłbym mieć mu tego za złe, bo sam mam ochotę się z siebie śmiać. 

"Nie! Nie wolno ci go usprawiedliwiać! No, a przynajmniej nie wolno ci usprawiedliwiać jego zachowania!" - powoli zaczynam już przesadzać. Przez to zasrane poczucie winy, zapominam o tym co jest najbardziej istotne, czyli o tym, że TO JEST ORIHARA IZAYA, NAJWIĘKSZA MENDA W CAŁEJ JAPONII!!

Zapytacie, o co chodzi? Już ja wam powiem o co.

Shinra, postanowił, że wyjedzie z Celty na mały URLOP! Urlop, z okazji zaręczyn, które odbyły się jakieś 15 minut po tym, jak Celty spytała go, dlaczego jeszcze się jej nie oświadczył. A z czym się wiąże jego urlop? Z tym, że TO JA muszę zaopiekować się mendą, gdyż jego siostry wyjechały z rodzicami, (Cóż za zbieg okoliczności - myśli Shizuo/dp. Izu) a on niestety, jak na złość nie ma zbyt wielu przyjaciół i na kogo padło? Na biednego Shizuo, który przecież nie ma co robić, tylko będzie pilnował głupiej pchły.

Na dodatek od przyszłego tygodnia, miałem mieć krótki urlop, tak ja też, i przez to głupie coś, będę musiał siedzieć w domu i się nim zajmować aż do powrotu Shinry. Oczywiście, jakoś nie specjalnie mi zależy na opiekowaniu się nim, więc będę jedynie do niego zaglądał, raz na dzień?

Ech! Kogo ja chcę oszukać? Przecież to jest nierealne, żebym się nim nie interesował, po pierwsze, kiedy będzie spał w moim pokoju, na dodatek w moim łóżku i na mojej pościeli, po drugie, teraz, kiedy ciągle denerwuje mnie to głupie poczucie winy i na dodatek, po trzecie...dlaczego ja się o niego, do cholery martwię?! Po tym, jak mnie traktował? Bez problemu mogę stwierdzić, że on, bez mrugnięcia okiem dobiłby mnie w takiej sytuacji, a ja? A ja, jak ten idiota, jeszcze się nim opiekuję.

Przecież mogłem powiedzieć Shinrze, że nie mam czasu się nim zajmować. Właśnie. To przez Shinre i Celty zgodziłem się nim zająć, tylko po to, żeby nie uważali mnie tak jak on, za potwora. Tak, tylko dlatego i nie ma żadnego innego powodu. 

Trzasnąłem drzwiami, wchodząc do mieszkania. Nawet nie zwracałem uwagi na Izayę śpiącego w pokoju za ścianą, bo i tak nie liczyłem na to, że się obudzi. Wręcz byłem pewien, że specjalnie będzie spał, żeby jeszcze bardziej utrudnić mi życie. Tak, to jest bardzo głupi pomysł, jak na dorosłego mężczyznę, no ale co poradzić? Kiedy człowiek wyrobi już sobie opinię na czyjś temat, nie tak łatwo zmienić potem swoje zdanie na temat tej osoby.

Usiadłem w salonie, na kanapie, oparłem łokcie na kolanach i zakryłem twarz dłońmi. To wszystko jest bez sensu. Zupełnie wszystko.
Nagle, usłyszałem głuchy łoskot, czegoś uderzającego o ziemie i przytłumiony jęk. Nie zupełnie mogłem zrozumieć o co chodzi. Raczej nie miałem w domu, żadnych gości, ale...
Zerwałem się na równe nogi i pobiegłem prosto do swojego pokoju, a raczej sypialni Izayi.
- I-Izaya? - spytałem, kiedy wpadłem do wymienionego wcześniej pomieszczenia i zastałem w nim, bruneta, klęczącego na kolanach i podpierającego się dłońmi o podłogę. Na dodatek przeklinał coś pod nosem. W pewien sposób to było nawet zabawne.
- Shizu-chan? - podniósł głowę do góry i popatrzył na mnie, strasznie zdziwiony. - Co ja tutaj robię? Co ty tutaj robisz? - spytał, powoli zmieniając pozycję, na siedzącą.
- Chyba mieszkam. - odburknąłem, przypominając sobie, o tym, jak powinienem się zachowywać. Było to, jednak trochę trudne, kiedy tak uroczo mi się przyglądał. Jak małe dziecko, albo kotek, z przekrzywioną główką i...Nie, nie, nie! NIE! "Shizuo przestań tak o nim myśleć." To nie skończy się dobrze.

Izaya:
Z każdej strony, otaczała mnie, jedynie ciemność. Nie wiem co się stało, ani gdzie jestem, ale wiem na pewno, że strasznie boli mnie głowa.
Ból był tak nieznośny, że gwałtownie potrząsnąłem głową. Jakież było moje zdziwienie, a wręcz szok, kiedy poczułem jak moje ciało uderza w coś twardego. Po moim ciele rozeszła się delikatna, bo delikatna, ale i tak odczuwalna fala bólu, przez co z moich ust wydobył się mimowolny jęk. To nie była pobudka, którą bym sobie wymarzył.
Podniosłem się do pozycji półklęczącej, z rękami opartymi o ziemię. Zapach, który było czuć naokoło, okropnie mnie otumaniał. Był to zapach tytoniu, jakiegoś żelu pod prysznic i męskich perfum, więc na pewno nie byłem u siebie. (Biedny Izaya: nie pali, nie używa perfum i nawet się nie myje ;-; dp. Izu) Na dodatek, z jakiegoś powodu, ten zapach strasznie mi się podobał i przypominał mi na myśl, coś lub kogoś, kto tak ładnie pachnie. Muszę często się z tym kimś spotykać, skoro znam już, nawet jego zapach. Tylko, że...to chyba nie może być on?! Nie, nie, nie. Nie rozumiem co miałbym u niego robić. Na dodatek...w jego sypialni?!
Zacząłem przeklinać pod nosem, samego siebie i sprawcę całego tego zamieszania, którym nie mógł być nikt inny, jak pewien blondyn, chodzący w stroju barmana.
Nagle, po korytarzu rozniosły się szybkie kroki, a już po chwili, drzwi gwałtownie się otworzyły. W pierwszej chwili, bałem się spojrzeć w stronę osoby, która stała teraz w drzwiach, bo co niby zrobię, jeżeli to naprawdę on?
- I-Izaya? - usłyszałem jego, można nawet powiedzieć, lekko rozbawiony, ale i zaskoczony głos.
- Shizu-chan? - podniosłem głowę i zaskoczony popatrzyłem mu prosto w oczy. Zabawne, że kiedy się nie złości, można zobaczyć jaki naprawdę mają kolor. Można powiedzieć, że są idealnie złote, a najbardziej zaskakujące jest to, że teraz, nie ma w nich, nawet grama wściekłości, którą zawsze mi pokazuje. O co może chodzić? - Co ja tutaj robię? Co ty tutaj robisz? - nie wiedziałem, które pytanie było bardziej odpowiedni, więc zadałem oba.
- Chyba mieszkam. - odburknął swoim, jak zawsze, opryskliwym i znudzonym głosem. Dlaczego uważam, że Shizu-chan mówi znudzonym głosem? Przecież nigdy nie zwracałem na to uwagi.
Dopiero po chwili, powoli zacząłem przetrawiać to co powiedział. Czyli, jestem w jego mieszkaniu?!
- W takim razie, co ja robię w twoim mieszkaniu? - przechyliłem delikatnie głowę w bok i zacząłem mu się badawczo przyglądać, zupełnie ignorując narastający ból głowy.W między czasie, postanowiłem usiąść. Patrzenie na niego z pozycji siedzącej, wydawało mi się, jakieś takie, bardziej wygodne.
- To trochę dłuższa historia. - nie wiem czemu, ale miałem dziwne wrażenie, że trochę się zmieszał. Wow, stoi przede mną zawstydzony Shizu-chan~!
- Jeżeli nie przeszkadza ci moja obecność, mogę posłuchać. - odpowiedziałem. Obserwowałem jak z sekundy na sekundę zmienia się wyraz jego twarzy. Ze zmieszania przeszedł w niezrozumienie, natomiast z niezrozumienia, w złość.
- Akurat przeszkadza mi twoja obecność. - usłyszałem w odpowiedzi. Znów, znów to samo. Dlaczego on za każdym razem traktuje mnie jak zwykłego śmiecia? Bawię się ludzkimi uczuciami, to prawda, lubię nim manipulować, to też prawda, ale...po prostu próbuję zwrócić w ten sposób, jego uwagę na samego siebie. Nie chcę, żeby interesował się kimkolwiek innym, niż ja. Shizu-chan jest moją zabawką i należy tylko do mnie. Nikomu innemu nie wolno go dotykać.
Jak zawsze przybrałem swoja maskę obojętności, a jakby to nazwał Shizu-chan...wrednej mendy społecznej. Uśmiechnąłem się złośliwie i znów ignorując dzwonienie w uszach, dźwignąłem się na nogi i jako tako, udało mi się utrzymać w pozycji stojącej.
- W takim razie, pozwolisz, że udam się do siebie. Dziękuję, że mnie...przygarnąłeś. - powiedziałem, po czym wyszedłem z salonu, kierując się na dół. Ciągłe ignorowanie bólu nie było łatwe, jednak udało mi się dotrzeć do drzwi. Ostatni raz się za siebie obejrzałem i wyszedłem, trzaskając drzwiami.

Shizuo:
Kiedy usłyszałem trzaśniecie drzwi, obwieszczające, że Izaya wyszedł z mojego domu, poczułem...dziwny niepokój. Miałem się nim opiekować, a tym czasem, on idzie sam do domu, zaraz po tym jak obudził się z tygodniowej śpiączki. Brawo Shizuo! Trzeba ci przyznać, intelekt pierwsza klasa. I ja się dziwię Izayi, że robi mi takie głupie uwagi. Ale, nie! Chwila! Znów go usprawiedliwiam. Chce iść, to niech idzie. Jego sprawa. Przecież nie zatrzymam go tu na siłę.
Więc dlaczego, to cholerne poczucie winy, dalej nie chce się odwalić? Przecież chyba wynagrodziłem mu już, to co zrobiłem, więc czego jeszcze chce?
Poczułem nieodpartą chęć, żeby mieć tę zapchlona wesz, z powrotem przy sobie. Czułem się z tym dziwnie, ale w żaden sposób nie mogłem pozbyć się tego cholernego uczucia.
Wytrzymałem przez pierwsze dziesięć minut, jednak zaraz po upływie dziesiątej, zerwałem się z kanapy, na której usiadłem (Czy Shizuś ma kanapę? o.o dp. Izu) i po założeniu swojego standardowego stroju wyszedłem szukać mendy. "Oi, doigrasz się w końcu Shizuo."