Drrr!! Shizaya "Za swoje czyny trzeba ponosić konsekwencje" Rozdział 1

No, więc oto pierwsza notka na tym blogu. Tak jak na moim pierwszym blogu, ostrzegam, że notki są wymyślane przeze mnie na bieżąco, więc gomen nasai za wszystkie niedociągnięcia, jednak tym razem, bardziej będę się starała je zaplanować, zanim je wam pokażę. xd

Mam nadzieję, że pomożecie mi w ulepszeniu swojego pisania, poprzez komentarze, co jest chyba jakimś moim fatum -.- gdyż za Chiny (ależ porównanie o.o) nie mogę namówić was do współpracy. No, ale koniec o mnie. Zapraszam do czytania~!

A no i stwierdziłam, że postaram się wstawiać notki, jakoś według hierarchii. Coś się wymyśli :)

No dobra, nie zanudzam już bardziej~! Bye~!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział 1

Shizuo:

Czy czuliście kiedykolwiek, potrzebę rozwalenia czegoś i mieliście przeczucie, że jeśli tego nie zrobicie, może stać się coś, naprawdę złego? Ja mam takie przeczucie właśnie w tym momencie. Kiedy patrzę na wredną gębę, tej mendy, mam ochotę wybić mu wszystkie jego, bielutkie i prościutkie zęby o chodnik. Może wtedy przestałby się tak szczerzyć i denerwować mnie samą swoją obecnością, w Ikebukuro.

No, bo ile razy można mu powtarzać, że ma się tu menda nie pokazywać?! Nie wiem czy to ja wyrażam się nie po Chińsku, czy to może on ma coś z głową i stara się mnie wyprowadzić z równowagi. Każdy człowiek w Ikebukuro się mnie boi, a ten karaluch, nie dość, że się mnie nie boi, to na dodatek bez przerwy mnie prowokuje. Nienawidzę przemocy, a on zmusza mnie do używania jej, tylko po to, żeby się zabawić i popatrzeć jakie w takich chwilach, emocje, malują się na mojej twarzy. Chore to jego hobby.

- Ile razy mam ci powtarzać, pchło, żebyś nie pokazywał się w Ikebukuro, hę?! - przypływ adrenaliny i ciepło rozpływające się po moim ciele zmuszają mnie, do podniesienia automatu z napojami i rzucenia nim w kierunku mendy.

Ten oczywiście, jak zwykle robi unik, co jeszcze bardziej wyprowadza mnie z równowagi i zaczynamy ganiać się po ulicach i najciemniejszych zakamarkach mojego miasta. Właśnie, MOJEGO! A on nie ma prawa przebywać w MOIM mieście!

Wyrywam pierwszy lepszy znak, który mijam po drodze i celuję nim w pchłę. Przecież toto, tylko zaśmieca ten biedy świat, swoimi głupimi pomysłami i wrednymi zagrywkami wobec ludzi, których bodajże kocha. Jakoś nie widzi mi się ta jego miłość, bo skoro ich kocha, to dlaczego niszczy ich życia?

Odpowiedź jest bardzo prosta. Wcale ich nie kocha. Mówi tak tylko po to, żeby samemu ukryć swoje chore zafascynowanie ludzkimi emocjami. Tylko po co ukrywa swoje chore zafascynowania, skoro potem, otwarcie mi o nich mówi? I dlaczego właściwie, mówi o nich, akurat mnie? Nie mógłby znaleźć sobie, jakiegoś innego obiektu do wkurzania, a mnie dać święty spokój? I przede wszystkim, NIE pokazywać mi się na oczy?

Zacząłem się nad tym zastanawiać i dopiero teraz zauważyłem, że karaluch wcale się nie odzywa. W czasie naszego ganiania się, powinien wydzierać się do mnie, z jakimiś przezwiskami, chcąc tym samym, jeszcze bardziej mnie zdenerwować, a nawet pewnie próbowałby mnie dziabnąć tą swoją wykałaczką, a teraz, tak po prostu biegnie przed siebie.

W sumie, na początku też się nie odezwał. Wkurzył mnie samym swoim wrednym uśmiechem.

Tak właściwie, to trochę dziwne, że teraz jestem już tak źle na niego nastawiony, że sam jego uśmiech potrafi mnie sprowokować.

O czym, ja właściwie myślę? Na dodatek, w takiej sytuacji!

Opanowałem się i pokręciłem energicznie głową, żeby wyrzucić z umysłu wszystkie niepotrzebne myśli. Odruchowo złapałem za kolejny znak, wyrywając go z kawałkiem asfaltu i kolejny raz rzuciłem w tego szczyla. O dziwo...tym razem nie spudłowałem.

Izaya:

Nie miałem dzisiaj na nic nastroju, a jeszcze jak na złość spotkałem Shizu-chan'a, kiedy akurat zbierałem potrzebne informacje. Nie chciałem go zdenerwować, ale wredne uśmiechanie się w jego obecności, jakoś tak weszło mi w nawyk.
Nie miałem też ochoty na ganianie się i atakowanie go moim nożykiem. Tak, wiem, że to do mnie niepodobne. Do wielkiego Orihary Izayi. Ale nic nie poradzę na to, że ostatnio mam strasznie zawalony grafik. Może i jestem, jak to mówią: "Nocnym duchem", ale bez przesady. Też potrzebuję snu i innych przyziemnych, nudnych czynności, takich jak zjedzenie śniadania.
W sumie, nie mam pojęcia po co wspomniałem o śniadaniu. Nigdy go nie jem, ale ostatnio moim jedynym posiłkiem na dzień, jest ootoro, o ile udaje mi się wstąpić do Russia Sushi, co ostatnio było naprawdę trudne.
No, ale dość, bo widzę, że mój potworek jest bardzo zdenerwowany. Ciekawe dlaczego? Przecież tylko na siebie patrzyliśmy, nawet się nie odezwałem. Oi~! Shizu-chan, coś mi się wydaje, że też uzależniłeś się od naszej zabawy, powiedziałbym w berka, ale raczej ci się to nie spodoba.
Czekajcie, od kiedy ja, JA zastanawiam się czy coś mu się spodoba, czy nie?
Całkowicie się zamyśliłem. Biegłem przed siebie, nawet nie zwracając uwagi na to co się dzieje za mną. Do tego dało mi o sobie znać zmęczenie i ani trochę nie mogłem się na niczym skoncentrować. Słyszałem, a nawet widziałem znaki i automaty przelatujące koło mojej głowy, ale jakoś nie miałem ochoty, zwracać na to jakiejkolwiek uwagi.
Co chwilę dało się słyszeć szczęk wyginanego i wyrywanego z ziemi metalu, co dzisiejszego dnia, jak na złość, strasznie raniło moje uszy. Skupiłem się na ignorowaniu tego dźwięku, jednak nie za bardzo mi to wychodziło.
Nagle nie wiedzieć skąd nadleciał jakiś znak, przed którym nie zdążyłem zrobić uniku. Poczułem jedynie okropny ból rozchodzący się po całych moich plecach, kręgosłupie, a nawet czaszce. Zupełnie, jakby coś rozerwało mnie na pół.
Czując ten okropny, obezwładniający mnie ból, upadłem na ziemię, a z braku sił, po prostu zamknąłem oczy. Ogarnęła mnie zupełna ciemność, a ja...pierwszy raz od bardzo dawna, czułem, że zaczynam panikować. Nawet nie mogłem wezwać pomocy. Bo wszystko zniknęło.

Shizuo:
Nadal nie mogłem uwierzyć, że w końcu udało mi się go trafić. W końcu pozbędę się  swojego problemu i nie będę musiał go dłużej widywać. Wystarczy tylko...
Nie wiem dlaczego, ale na myśl, że nie będę go widywać, że ta pchła zniknie z mojego życia, poczułem dziwną pustkę. W końcu, kiedy on zniknie, całe moje życie się zmieni. Będę miał więcej czasu na spotkania z przyjaciółmi, więcej czasu dla samego siebie. Tylko pojawia się pytanie, jak będę się czuł, kiedy moje życie odbiegnie od normy. Czy nie będzie mi czegoś brakowało?
Przez całe siedem lat, odkąd się poznaliśmy, powtarzałem uparcie, że go zabiję, ale czy naprawdę potrafiłbym go zabić? Czy w ogóle potrafiłbym pozbawić życia, jakiegokolwiek człowieka? W końcu Izaya jest pijawką, mendą, karaluchem i jeszcze wiele innych, ale jest też człowiekiem. Z krwi i kości. Jak każdy inny.
Choć może nie jak każdy. Jakby on to ujął, obaj jesteśmy jedyni w swoim rodzaju. - Delikatnie się zaśmiałem na wspomnienie jaki miał wtedy wyraz twarzy. - Wyglądał wtedy tak, jakby chciał kogoś pocałować.
Nawet nie zauważyłem, kiedy do niego podszedłem. Na początku miałem zamiar go dobić, żeby więcej nie wchodził mi w drogę i pewnie bym to zrobił, gdyby nie szok, który przeżyłem, kiedy zobaczyłem go leżącego w kałuży krwi, która wypływała z jego głowy.
Najdziwniejsze w tym wszystkim, było jednak to, że w takim momencie. Właśnie, kiedy prawie, no miejmy nadzieje, że prawie, go zabiłem, on wygląda tak spokojnie i niewinnie. Tak jakby, nigdy nie próbował mnie zabić. Tak, jakby nie bawił się ludzkim życiem. Tak, jakby to nie był ten Orihara Izaya, którego znałem i który zawsze, tak perfidnie mnie podchodził.
Ukucnąłem obok niego i przyłożyłem mu dłoń za uchem, w miejscu gdzie najlepiej wyczuwa się puls. Był słaby, jednak nadal go czułem, co było dość dobrym znakiem, prawda? Jeszcze nikogo nie zabiłem, mimo, że ten ktoś na to zasłużył.
Przecież zabił tyle osób. Namówił ich do samobójstwa, więc był współwinny. To nie podlega żadnym wątpliwościom, ale...Właśnie. Czy umiem znaleźć jakieś, "ale"? Po co go w ogóle szukam? Po co staram się je znaleźć, skoro doskonale wiem, że po prostu nienawidzę tej pieprznej mendy.
Zastanawiam się czy nie posunąłem się trochę za daleko. W końcu, on nigdy nie doprowadził mnie do tego stanu, nawet jeśli tak samo jak ja, mówił ciągle, że mnie zabije. W sumie, to też nie mógłby doprowadzić mnie do takiego stanu, z wiadomych powodów.
Oczywiście, jak ten idiota, dalej kucam obok nieprzytomnego bruneta i rozmyślam sobie o pijawce, zamiast coś zrobić. Dopiero teraz wróciłem do siebie i dałem sobie telepatycznie z liścia, po czym wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do najbardziej zaufanej osoby, którą znam.
- Moshi moshi? - usłyszałem w słuchawce radosny głos mojego przyjaciela.
- Mamy problem, Shinra. Przyjedź do tej alejki co zawsze. - powiedziałem i rozłączyłem się. Teraz muszę tylko poczekać na Shinrę. A no i wymyślić jak mu to wytłumaczę.

Shinra:
 Kiedy zadzwonił Shizuo, nie byłem całkiem pewny co do tego, czy przypadkiem coś się nie stało. Od rana miałem jakieś dziwne przeczucie, że stanie się coś złego.
Jak najszybciej spakowałem rzeczy do swojej torby lekarskiej i krzycząc do Celty "Do widzenia", wybiegłem z domu i udałem się w wyznaczonym przez blondyna kierunku.
Nie byłem pewien co do tego, czy to jemu coś się stało, czy może to on zrobił komuś krzywdę, jednak miałem co do tego pewne podejrzenia. Widziałem dzisiaj, na mieście, Izayę, więc mogę się założyć, że Shizuo też na niego trafił, tylko, że...Shizuo brzmiał na zaniepokojonego, a w życiu nie martwiłby się, chyba, o Izayę, prawda?
"A może się mylę? Może tak naprawdę nie stało się nic, aż tak strasznego." - dalej łudziłem się tą nadzieją, jednak szybko się jej pozbyłem, kiedy dojechałem na miejsce i zobaczyłem Izayę leżącego w kałuży krwi i Shizuo klęczącego tuż obok.
- Shizuo, odsuń się od Izayi. - rozkazałem mu. Nie czułem się z tym dobrze, ale jeśli miałby zrobić coś gorszego Izayi lub po prostu go dobić, to wolę już mu rozkazywać.
Trudno jest patrzeć jak twoi dwaj najlepsi przyjaciele, walczą ze sobą i próbują się nawzajem zabić.
- Zamknij się Shinra. Przestań mi rozkazywać i po prostu mu pomóż. - w odpowiedzi, dostałem jakiś taki...mrukliwy głos swojego blondwłosego przyjaciela. Zupełnie nie rozumiem co się dzisiaj dzieje. Shizuo mówi mi...nie, ani nie mówi, ani nie prosi, on mi po prostu rozkazuje, żebym pomógł jego najgorszemu wrogowi. Ot tak, chce żebym go uratował, mimo, że od siedmiu lat próbuje go zabić?
- Shizuo, dobrze się czujesz? - popatrzyłem na niego zatroskanym wzrokiem i podszedłem trochę bliżej, oczywiście zachowując pewien dystans.
- Ja czuję się świetnie, ale jak widzisz, pijawka trochę gorzej. - zaburczał, przez zaciśnięte zęby. Chyba powstrzymywał się przed uderzeniem mnie. Ciekawe co takiego się stało, że...?
Nagle się otrząsnąłem i zdałem sobie w końcu sprawę ze słów blondyna. Popatrzyłem na Izayę i szybko wziąłem się za sprawdzanie, jakich doznał obrażeń.
- Czy mógłbyś mi przez ten czas wytłumaczyć co się stało? - zaproponowałem łagodnie i delikatnie się do niego uśmiechnąłem.
- Miałem dzisiaj zły nastój. Ganiałem się z tą pijawką, aż w końcu złapałem jeden ze znaków i rzuciłem nim w niego. - sądzę, że w ten oto sposób, streścił mi całą sytuację. To dość oczywiste, że rzucał w niego znakami, ale dlaczego Izaya go po prostu nie ominął? Zawsze mu się udawało, więc co się tym razem stało?
- Pomóż mi go przenieść do samochodu. - zakomunikowałem, kiedy udało mi się jako tako, zapoznać z obrażeniami bruneta. - Nie będę go przecież opatrywał na środku ulicy, na dodatek w tak niesterylnym i brudnym miejscu. - dodałem, widząc wzrok blondyna. Co się dzisiaj z wszystkimi dzieje? Czy jestem jedyną osobą, która zachowuje się dzisiaj normalnie?
Jakimś cudem udało mi się przywołać Shizuo do porządku i przenieśliśmy Izayę do samochodu. Kiedy blondyn usiadł na miejscu pasażera, ruszyłem najszybciej jak tylko się dało. W końcu, w takich momentach czas jest rzeczą niezbędną i liczy się chyba najbardziej.
Przez całą drogę co trochę spoglądałem na Shizuo. On też nie zachowywał się jak on. Najbardziej zastanawiało mnie to, dlaczego zadzwonił po mnie, a nie po prostu go tam zostawił, jak również to, dlaczego był taki wściekły i tak mnie ponaglał. Może po prostu nie spodobało mu się to, że mu rozkazywałem? Albo, że od razy posądziłem go o to, że coś mu zrobi?
Było tyle różnych pytań, a zero odpowiedzi na nie. Ale to nawet lepiej. Teraz, muszę się tylko spieszyć.

Shizuo:
Na początku, nawet nie zwróciłem zbytnio uwagi na to co robi Shinra. Czułem się po prostu winny. Tak. Poczucie winy wyżerało mi od środka, ogromną dziurę w żołądku. "Może jednak trochę przesadziłem? Może nie chciał mnie wcale zdenerwować, a ja postąpiłem zbyt szybko i odruchowo?" - nie miałem pojęcia jak to sobie wytłumaczyć.
Kiedy przenieśliśmy już kleszcza do samochodu, usiadłem na siedzeniu pasażera, a Shinra ruszył, ucisk w żołądku jeszcze bardziej się nasilił. Sama myśl, że martwię się o tego kleszcza, a gdyby mnie spotkało coś takiego, on by się cieszył, przyprawiała mnie o mdłości i miałem po prostu ochotę coś rozwalił. "Widzisz mendo? Nawet jak cię nie ma, no przynajmniej fizycznie, to i tak są problemy." - zaśmiałem się sarkastycznie pod nosem.
- Oi, Shinra. Oceniałeś, jego stan zdrowia, prawda? - w końcu udało mi się na niego spojrzeć. - Powiedz mi może, co mu zrobiłem, to droga nie będzie się tak dłużyć. - bardziej stwierdziłem, niż zapytałem czy poprosiłem. Nie chciało mi się teraz takich rzeczy.
- Nie mów mi, że obchodzi cię jego zdrowie, bo i tak ci nie uwierzę. - odburknął. Poczułem dziwny ścisk w gardle. Shinra też porównuje mnie to takiego potwora, który nie liczy się z innymi? No to już jest przesada.
- Po prostu chcę, żeby droga szybciej zleciała. - prychnąłem pod nosem, niby to zniesmaczony pomysłem okularnika.
- Później ci powiem. Teraz muszę się skupić na drodze. - odpowiedział dość formalnym głosem. Czyli, jednak postanowił zwalić całą winę na mnie. Świetnie, po prostu świetnie! Nawet mój własny przyjaciel jest przeciwko mnie.
Z westchnieniem odwróciłem głowę w bok i oparłem ją na szybie. Sam nie wiem dlaczego, ale zrobiłem się nagle, strasznie senny. Mimo, że w samochodzie trzęsło, kiedy wjeżdżaliśmy na jakąś dziurę, udało mi się zamknąć oczy. Trudniej było już z otworzeniem ich. Zwyczajnie nie miałem na to ani siły, ani ochoty, co rzadko mi się zdarza. W końcu, siły mam aż nadmiar, przez co wychodzi, tak jak wychodzi, czyli jak jedno wielkie gówno. Gdyby nie to, pijawka by się do mnie nigdy nie przyczepiła i nie leżałby teraz za nami wykrwawiający się tylko dlatego, że straciłem kontrolę, ale w sumie...w sumie to mu się należało. Za każde zdenerwowanie mnie i próbę morderstwa.
Wsłuchałem się w dźwięk silnika i szum, przy każdym mijanym samochodzie, co było tak odprężające i uspokajające, że już po chwili spałem. Może, kiedy się obudzę, ten cały koszmar się skończy? Kto wie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No, więc oto koniec pierwszego rozdziału. Mam nadzieję, że się wam podobał. 

Piszcie w komentarzach co o tym sądzicie~! ^.^

Możecie też wypisywać paringi z którymi chcielibyście/chciałybyście jakiegoś małego OneShota. Mówię od razu na początku, gdyż chcę na otwarcie bloga (oficjalne) zachęcić was jakoś do komentowania. :*

Miłej niedzieli.

Bye~!